პირველი ნაწილი
ვაჟი კარგავს ქალს
ნიკ დანი
იმ დღეს
ყოველ ჯერზე, როცა კი ჩემს ცოლზე ვფიქრობ, ჯერ მისი თავი მაგონდება, რომელსაც ისეთი ფორმა აქვს, უეჭველია, ამით უნდა დავიწყო. პირველად ის ზურგიდან დავინახე და მოვიხიბლე. რაღაც გულისამაჩუყებელი იყო თავის ამ მოყვანილობაში, რომელიც დამწიფებულ კაკალსა თუ რიყის ქვას მოგაგონებდათ. ვიქტორიანულ ეპოქაში ამაზე იტყოდნენ: იდეალური ფორმის თავი აქვსო.გ ამიტომ ასეთ თავის ქალას ადვილად წარმოიდგენთ.
ყველგან ვცნობ მის თავს.
ნაცნობია ისიც, რაც მის შიგნითაა. ამაზეც ხშირად ვფიქრობ.
მისი გონება: ტვინი, უამრავი ნაოჭით დაღარული; ღარები, რომლებზეც აზრები სწრაფი, შლეგი მრავალფეხებივით გადარბიან. ბავშვივით წარმოვიდგენ, როგორ გადავხსნი ამ თავის ქალას და ტვინის ნაოჭებს დახვეული გორგალივით გავშლი, მისი აზრების მოსახელთებლად და წასაკითხად. „რაზე ფიქრობ, ემი?“ ჩვენი ქორწინების დღიდანაც ყველაზე ხშირად ამ კითხვასა ვსვამ, ხმამაღლა თუ არა, გულში მაინც; არაფერს ვკითხავ იმას, ვინც შესაძლოა მიპასუხოს. მგონია, რომ ასეთი კითხვები ყველა ახალშეუღლებული წყვილის გონებაში ქარიშხლის მომასწავლებელი ღრუბლებივით ირევა: რაზე ფიქრობ? რას გრძნობ? ვინ ხარ? რა გავაკეთეთ ერთმანეთისთვის? რას გავუკეთებთ?
ზუსტად 6 საათზე გავახილე თვალი. ძილბურანიდან ნელ-ნელა არ გამოვსულვარ, არც თვალები ამიხამხამებია კოლიბრის ფრთებივით, მექანიკურად გავიღვიძე. თითქოს ილუზიონისტმა ხელის ერთი, ავის მომასწავებელი მოძრაობით ჯადოსნურ ყუთს თავი ახადაო. წამის წინ სამყარო წყვდიადში იყო ჩაძირული და უცებ - ბაჰ! - და წარმოდგენაც დაიწყო. 6:00 - მომახალა საათმა. ეს იყო პირველი, რაც დავინახე. 6:00. რაღაც უჩვეულო ხდებოდა. იშვიათად ვიღვიძებ ასე ადრე. თანაც, ყოველთვის სხვადასხვა დროს: 8:43, 11:51, 9:26. მაღვიძარას გარეშე ვცხოვრობ.
ზუსტად 6:00. მზე ჰორიზონტზე ამოიწვერა, მუხის ხეების მწკრივს გადმოალაჯა, გამოანათა ზაფხულის მკაცრი ბატონივით, მდინარის ზედაპირზე აირეკლა და ჩვენი სახლისკენ სხივი სტყორცნა. გრძელი, კაშკაშა თითი ჩემკენ მომართა, საძილე ოთახის თხელ ფარდაში შემოღწია, თითქოსდა ბრალსა მდებსო შეძახილით - დაგინახეს და თვალს აღარასოდეს მოგაცილებენ!
ჩვენს ნიუიორკულ საწოლზე, რომელიც ახალ სახლში ჩამოვიტანეთ, ბალიშში ჩავრგე თავი. ახალს კი ვეძახდი, ოღონდ უკვე ორი წელიწადია, რაც იქ ვცხოვრობდით. მისისიპის ნაპირზე ნაქირავები ეს სახლი - ქალაქგარეთ გაშენებულ, ნუვორიშის გამომწვევად მდიდრულ სასახლესა ჰგავდა. რაკი დიდ ქალაქში ცხოვრება მიმძიმდა, ასეთ სახლზე ბავშვობიდან ვოცნებობდი - სახლი, რომელშიც ყველა წვრილმანი ნაცნობი, გასაოცრად დიდებული და მტკიცეა, ახალთახალი. ახალი სახლი, რომელიც ჩემს ცოლს ეჯავრება.
- სანამ ამ სახლში შემოვალ, საკუთარ სულზე უარი განვაცხადო? - მითხრა, როდესაც ზღურბლს გადმოაბიჯა. ეს კომპრომისის შედეგი იყო: ემი მოითხოვდა, ჩემს მშობლიურ, მისურის შტატის ამ ქალაქში სახლი კი არ გვეყიდა, არამედ გვექირავა, რადგან მტკიცედ სჯეროდა, რომ აქ დიდხანს მაინც არ გავჩერდებოდით. ისედაც ამ პატარა ქალაქში, რომელიც მოჩვენებას დამსგავსებოდა ეკონომიკური კრიზისის შედეგად, მხოლოდ გასაქირავებელი სახლები იყო. უძრავ ქონებას ბანკები დაჰპატრონებოდნენ და სახლები წარმოუდგენლად იაფი ღირდა. დასახლება გახსნასაც ვერ ასწრებდა, უკვე მიტოვებული იყო. კომპრომისი გახლდათ, მაგრამ ემი ამას ერთი წამითაც არ განიხილავდა, როგორც კომპრომისს. მას მიაჩნდა, რომ ეს, ჩემი მხრიდან, ეგოისტური და მზაკვრული მოქმედება იყო. დანის ზურგში ჩაცემის მსგავსი. თითქოსდა ძალით ჩამომეთრიოს ამ პატარა ქალაქში, რომელიც სძულდა და სადაც ისეთ სახლში ვაცხოვრებდი, როგორსაც ყოველთვის დასცინოდა.
კომპრომისი ნამდვილი არ არის, თუკი მას კომპრომისად მხოლოდ ერთი მხარე აღიქვამს, ჩვენი კომპრომისები კი ყოველთვის სწორედ ასეთი იყო; ამიტომ ერთ-ერთი ჩვენგანი ყოველთვის უკმაყოფილო რჩებოდა, როგორც წესი - ემი.
„ემი, ნუ მადანაშაულებ ამ დაუსრულებელი მისურიული უბედურების გამო. დაადანაშაულე ეკონომიკა, უიღბლობა, ჩემი მშობლები, შენი მშობლები, ინტერნეტი, ხალხი, ვინც ინტერნეტს მოიხმარს“. მწერალი ვიყავი. ვწერდი წიგნებს, ტელე და კინოსცენარებს. სანამ ხალხი ქაღალდზე ნაბეჭდს კითხულობდა, ჩემი ნაფიქრი ვიღაცას მაინც აინტერესებდა. ნიუ-იორკში 90-იანი წლების ბოლოს, მწერლობის დიდებული პერიოდის დასასრულს ჩავედი, ოღონდ ეს რომ დასასრული იყო, ამას მაშინ ვერავინ ხვდებოდა. ნიუ-იორკი სავსე იყო ნამდვილი მწერლებით, რადგან იქ უამრავი, ურიცხვი რაოდენობის ნამდვილი ჟურნალიც გამოდიოდა. ინტერნეტი ჯერ ბეჭდური სამყაროს კუთხეში შეყუჟულ, სახლში გამოკეტილ ეგზოტიკურ ცხოველსა ჰგავდა; გადაუგდე ლუკმა და უყურე, როგორ ხტის მოკლე საბელზე, არ გეშინია, რომ ღამე მოგეპარება და ყელს გამოგღადრავს. წარმოიდგინეთ: ნიუ-იორკში კოლეჯის ახალდამთავრებული ღლაპები ჩადიოდნენ და მწერლობით ირჩენდნენ თავს. რას ვიფიქრებდი, რომ ვეუფლებოდი ხელობას, რომელიც სულ რაღაც ათ წელიწადში აღარავის დასჭირდებოდა. თერთმეტი წლის განმავლობაში მქონდა სამუშაო, რომელიც უცებ დაიკარგა, გაქრა. მთელ ქვეყანაში იხურებოდა ჟურნალები, თითქოს ჟურნალებსაც და ეკონომიკასაც ერთად დაეცაო დამბლა (ჩემი ტიპის მწერლები: შთაგონებული რომანისტები, მოფიქრალნი, ღრმად მოაზროვნენი,